Behalve opdrachten voor toneel/ teksttheater kreeg ik zo rond 1980 een aantal opdrachten voor mime/muziektheater.
De Amsterdamse moderne clown/mimespeler Teo Joling was mijn ‘clownstudie’ tegengekomen (“De circusclown” antiquarisch nog te verkrijgen) en vroeg mij kostuums voor hem te ontwerpen. Dat deed ik een paar produkties en zo kwam ik in kontakt met weer andere mimespelers en werd ik gevraagd door de groep ‘Waste of Time’ om drie jurken te ontwerpen voor “Slow, blow, fuse”: drie zusters, die in een bewegingsspel uitdrukking gaven aan hun wederzijdse gevoelens. Ze bewogen voordurend over het speelvlak alsof ze op wielen stonden en als ze ‘zaten’ dan deden ze dat niet op een stoel, maar op een stok die met leren banden aan hun taille en benen was gegord. De bedoeling van de jurken was, behalve theatraal te zijn, deze constructie volledig te bedekken.
Ik gaf de drie volstrekt verschillende karakters een eigen vorm en kleur en verwerkte meters stof, die ik verfde en bleekte om ze ‘oud’ te laten lijken.
De (programma)foto van de drie spelers in kostuum werd gemaakt in een stijlkamer van museum Willet-Holthuysen in Amsterdam, maar in de voorstelling, met alleen een balletvloer en (mooi) licht, was alle aandacht gericht op de speelsters in hun jurken. Leuk om te doen en dankbaar.
Het was de tijd dat ik nog bijna alle kostuums die ik ontwierp zelf maakte. Verdiende ik nog wat extra. De naaimachine ging dus vaak mee naar de repetitieruimte. Tijdens deze productie werd hij gestolen. Omdat ik nog snel even één van de jurken wilde strijken voordat ik ze weg zou brengen en de machine nog in de (geleende) auto stond. Op de fiets ben ik huilend van woede gaan zoeken in de hoop dat de dief zijn buit niks vond en ergens op een stoepje achtergelaten zou hebben. Tevergeefs. Het honorarium stak ik meteen in een nieuwe naaimachine, want nog steeds zonder vast verblijf in Amsterdam was ik niet verzekerd.
Klik op de plaatjes voor een totaalbeeld.
